ایمپلنت دندان در واقع یک ریشه مصنوعی از جنس تیتانیوم است که داخل استخوان فک قرار می‌گیرد. این ریشه جای دندانی را پر می‌کند که از دست رفته است. شرط اصلی کاشت ایمپلنت داشتن استخوانی سالم و کافی در همان ناحیه است.

بعد از کاشت، استخوان فک به مرور زمان با ایمپلنت جوش می‌خورد. این روند چند ماه طول می‌کشد. پس از آن تاج دندان روی ایمپلنت نصب می‌شود و بیمار می‌تواند مثل دندان طبیعی از آن استفاده کند.

البته ایمپلنت هم مانند هر درمان دیگری ممکن است عوارضی داشته باشد؛ در کوتاه‌مدت معمولاً درد، التهاب، تورم یا خونریزی خفیف دیده می‌شود؛ این مشکلات با مراقبت درست و مصرف داروهای تجویز شده بهبود پیدا می‌کنند.

گاهی هم عوارض بلندمدت رخ می‌دهد؛ از جمله عفونت، شکستگی پایه فلزی، لق شدن یا جدا شدن تاج دندان، التهاب‌های مداوم لثه یا حتی آسیب به سینوس‌ها. هرچند احتمال پس زدن ایمپلنت وجود دارد، اما این اتفاق بسیار نادر است.

در بعضی موارد التهاب اطراف ایمپلنت باعث تحلیل استخوان و عقب رفتن لثه می‌شود. همچنین اگر در فک پایین به اعصاب اطراف فشار وارد شود، ممکن است بی‌حسی یا درد ایجاد کند.

با وجود این موارد، ایمپلنت دندان یکی از موفق‌ترین روش‌های جایگزینی دندان است. ظاهر طبیعی، عملکرد عالی در جویدن و صحبت کردن و همچنین جلوگیری از تحلیل استخوان فک از مهم‌ترین مزایای آن به شمار می‌رود.

برای دوام بیشتر ایمپلنت، مراقبت‌های پس از درمان اهمیت زیادی دارد. رعایت بهداشت دهان و دندان با مسواک، نخ دندان و دهان‌شویه ضروری است. همچنین مراجعه منظم به دندان‌پزشک برای بررسی وضعیت ایمپلنت توصیه می‌شود.

در روزها و هفته‌های اول نباید غذاهای خیلی سخت جویده شود. علاوه بر این، ترک سیگار و کاهش مصرف الکل کمک می‌کند ایمپلنت بهتر جوش بخورد و سال‌ها سالم باقی بماند.

به طور کلی، اگر دندان‌پزشک متخصص انتخاب شود و بیمار هم مراقبت‌های لازم را رعایت کند، ایمپلنت می‌تواند بهترین و ماندگارترین جایگزین برای دندان‌های از دست رفته باشد.

دکتر «زهره لردان» مسوول واحد سلامت دهان و دندان مرکز بهداشت شهدای انقلاب شیراز