به طور کلی واکنش هاى طبیعى کودکان در زمان بحران ممکن است با هم متفاوت باشد؛ کودکان می توانند بسته به سن، شخصیت، فرهنگ خانوادگی، محیط اجتماعی که در آن زندگی می کنند و یا آنچه تجربه کرده اند و شرایطی که در معرض آن قرار گرفته اند، به شیوه هاى مختلفى واکنش نشان بدهند.

 زمانى که کودکان یک واقعه بحرانى مثل سیل و زلزله را تجربه می کنند و بستگان خود را از دست مى دهند، در مراحل اولیه ممکن است اصلا واکنشى نشان ندهند و یا بر عکس، احساسات شدیدى را از خود بروز دهند.

نکاتی در خصوص ارتباط با کودکان آسیب دیده

برای شناخت ترس کودکان بهتر است، با آنها ارتباط برقرار کرده و به آنها اجازه داد در مورد حادثه حرف بزنند و به سوالات کودک خود صادقانه پاسخ دهیم.

کودکان احتیاج به آرامش و اطمینان بخشی دارند با خونسردی آنها را در آغوش بگیریم.

رفتارهایی مثل شب ادراری کودکان را بپذیریم و بدون سخت گیری به او آرامش داده و تنبیهش نکنیم.

 کودکان و نوجوانان را به فعالیت های نیکوکارانه، کمک به مردم در باز سازی شهر، کمک در امر کشاورزی و باغبانی تشویق کنیم.           

کودکان در شرایط بحران بیش از هر زمان دیگری نیاز به بازی دارند زیرا بازی باعث منحرف کردن توجه آنان از استرس می شود و به آنها آرامش می دهد؛ مانع بازی و سر گرمی آنها نشویم.

قولى ندهیم که نتوانیم به آن عمل کنیم.

اقدامات حمایتی در زمان بحران

در دوران نوزادی: در آغوش گرفتن گرم و امن کودکان، دور نگه داشتن کودکان از شلوغی و هرج ومرج، توجه به خواب و تغذیه، صحبت آرام با کودک

 در دوران کودکی: توجه خاص و بیشتر به کودک، یاد آوری اینکه آنها در امنیت هستند، به کودکان شرح دهیم که خود را برای اتفاق پیش آمده سرزنش نکنند، اجتناب از جداسازی کودکان از والدین،مراقبان، برادر، خواهر و یا هر کسی که برایشان دارای اهمیت است، تلاش برای برقراری شرایط به روال سابق، ارایه پاسخ های ساده سوالات کودکان درباره اتفاقاتی که افتاده است بدون جزییات ترسناک، اجازه دادن به کودکان برای اینکه نزدیک شما بماند بخوص در زمانی که او ترسیده است، صبور بودن در برابر کودکانی که شروع به نشان دادن رفتارهای سطح پایین تر از رشد را نشان می دهند مثل انگشت مکیدن، فراهم کردن شرایط بازی و آرامش برای کودکان

 در دوران نوجوانی: گذراندن وقت و توجه بیشتر به آنها، کمک به آنها برای برقراری شرایط روزمره، ارایه حقایق در مورد آنچه که اتفاق افتاده است و توضیح دادن درمورد شرایط موجود، انتظار مقاوم بودن از آنها نداشته باشیم، به ترس ها و خاطراتشان گوش دهیم بدون اینکه آنها را قضاوت کنیم، ازخطراتی که با آن مواجه شده اند سوال کنیم و از آنها حمایت کنیم و در مورد اینکه چطور می توانند از خود در برابر این حوادث محافظت کنند صحبت کنیم.

ندا محمدی – گارشناس سلامت روان مرکز بهداشت شهدای انقلاب

 پایان خبر