خشم یک احساس طبیعی است که اگر به درستی ابراز شود نتایج مثبتی را به دنبال دارد و از ایجاد احساس درماندگی بخصوص در کودک پیشگیری می کند، و همچنین اگر به درستی این هیجان ابراز نشود می تواند به کودک و دیگران آسیب بزند که در این صورت پرخاشگری نامیده می شود که پذیرفتنی نیست.

کودکان باید در ابتدا علایم عصبانیت را بدانند، مانند قرمز شدن صورت، داغ شدن بدن، منقبض یا سفت شدن بدن، لرزش دست ها، عرق کردن یا سرد شدن دست ها، افزایش ضربان قلب، سردرد، حالت تهوع و دل درد، که این علایم ممکن است در افراد مختلف تفاوت داشته باشد و هر کس به گونه ای متفاوت علایم را نشان دهد.

در واقع موقعیت ها و رفتارهای مختلف می توانند کودک را عصبانی کند، گاهی کارها مطابق میل ما پیش نمی رود و نمی توانیم به خواسته های خود برسیم؛ گاهی کارهای دیگران موجب عصبانیت ما می شوند مثل پدر یا مادر یا دوستان و همکلاسی ها، و باید توجه داشت که همه این موقعیت ها ما را به یک اندازه عصبانی نمی کنند.

کودکان باید شدت عصبانیت خود را بدانند و باید توجه داشت عوامل ذاتی و محیطی در بروز رفتارهای پرخاشگرانه دخیل هستند؛ در عوامل ذاتی، ‌مراحل رشد کودک و جنسیت نقش مهمی دارد و در عوامل محیطی، ناکامی ها، تبعیض، یادگیری و اضطراب های روانی کودک می تواند کودک را مستعد به رفتار پرخاشگرانه سازد، بنابراین ضروری است که والدین و اولیا مدارس با شناخت علل و عوامل و نوع پرخاشگری کودکان را در مدیریت خشم یاری کنند.

به کودک خود روش درست ابراز خشم را بیاموزیم، به عبارتی به آنها یاد دهیم که در هنگام خشمگین شدن با لحن آرام صحبت کنند و سعی کنند مودبانه سخن بگویند و احساس خود را نسبت به طرف مقابل بیان کنند و برای بیان احساس خود از ضمیر من استفاده کنند، و در مورد حرف یا رفتاری که آنها  را ناراحت کرده سخن بگویند و صحبت  های آنها حالت سرزنش، تحقیر، توهین و یا تهدید نداشته باشد.

همچنین به صحبت و حرف های طرف مقابل گوش دهند و درصورت امکان از او در مورد ناراحتی اش و علت عصبانی شدنش سوال کنند، و اگرحق با طرف مقابل است  از او معذرت خواهی کنند ودر صورت نیاز از یک بزرگتر کمک بگیرند تا مشکلشان را بتوانند حل کنند.

"راضیه جامعی" کارشناس سلامت روان مرکز بهداشت شهدای انقلاب