چاقی یکی از نگرانی‌های عمده سلامت عمومی در عصر ما است؛ شیوع آن در دهه ‌های گذشته در سطح جهانی افزایش چشمگیری یافته است؛ در نظام بهداشت و درمان شاخص توده بدنی (BMI) برای ارزیابی چاقی استفاده می شود؛ شاخص توده بدنی از تقسیم کردن ( وزن به کیلوگرم ) بر مجذور قد ( قد ضربدر قد بر حسب متر) بدست می آید، که اگر عدد بدست آمده بین 25 تا 30 باشد شخص مبتلا به اضافه وزن و اگر این عدد بالاتر از 30 باشد، شخص دچار چاقی شده است.

توزیع چربی بدن بسته به سن و جنسیت متفاوت است؛ چندین مطالعه نشان داده است که اندازه ی دور شکم ارتباط قوی تری با چربی احشایی و در نتیجه خطرات متابولیکی دارد؛ تحقیقات نشان می دهد که افراد با وزن طبیعی اما دارای چاقی شکمی، می‌توانند در معرض خطرات بیماری های متابولیکی مانند فشار خون و قند خون قرار گیرند.

در بزرگسالان داشتن دور کمر بیش از 88 سانتی‌متر در زنان و بیش از 102 سانتی‌متر در مردان چاقی شکمی محسوب می گردد.

چاقی شکمی عوارض زیادی بر سلامتی افراد از جمله آسیب به ستون فقرات و مشکلات تنفسی در خواب دارد؛ همچنین افراد مبتلا به چاقی شکمی به طور قابل‌توجهی فشار خون، قندخون ناشتا، کلسترول و تری گلیسیرید بالاتری نسبت به افراد با دور شکم طبیعی دارند، و علاوه بر این، یک ارتباط قوی بین چاقی شکمی و بیماری های قلبی عروقی و مرگ و میر نیز وجود دارد.

محبوبه پورجم-کارشناس واحد بهبود تغذیه  جامعه مرکز بهداشت شهدای انقلاب