ناراحتی یک کودک به دلیل جدایی والدین، بیماری، مرگ ، تولد خواهر یا برادر، تغییر منزل و یا دیگر اتفاق های مهم زندگی، اغلب در او پنهان می ماند و با بروز عصبانیت و پرخاشگری به کودک آسیب می رساند، زیرا او احساس می کند مورد آزار و اذیت واقع شده و سعی می کند این احساس را منتقل کند.

به هر حال این رفتارها به میزان زیادی به الگوی رفتاری خانواده بستگی دارد، مخصوصاً این رفتارها در خانواده هایی شایع است که خشم، داد و فریاد و پرخاشگری در آنها مشاهده می شود؛ همچنین در بیشتر خانواده هایی که در مقابل احساسات، اتفاقات و هیجانات، ناآرام و سرکوبگر هستند، کودکان نیز مستعد پرخاشگری می باشند، و الگوی کودکان رفتارهایی است که آنها در اطرافشان می بینند.

با کودکان پرخاشگر چگونه رفتار کنیم؟

           
برای‌ درمان‌ پرخاشگری‌ در کودکان‌ اولین‌ گام‌ این‌ است‌ که‌ نوع‌ پرخاشگری‌ آنها و علت‌ آن‌ را براساس‌ توضیحاتی‌ که‌ ارائه‌ شد شناسایی‌ کنیم؛ و پرخاشگری‌ را به‌ صورت‌ موردی‌ برطرف‌ کنیم؛ به عنوان مثال: نخستین و مهمترین چیز برای مهار عصبانیت کودکان این است که به آنها بفهمانیم که این حالت یکی از انواع هیجان ها مثل عشق، حسادت و شادمانی است که ما هر روز در زندگی تجربه می کنیم.

همچنین به کودکان تفاوت بین عصبانیت و خشونت را توضیح دهیم و به آنها بگوییم احساس عصبانیت اشکالی ندارد، اما ابراز آن از طریق خشونت یعنی آزار رساندن به دیگران و شکستن اشیاء و ایجاد آشوب پذیرفتنی نیست!

خود کنترلی یعنی کنترل رفتار خود، در واقع  تشخیص رفتار درست از غلط؛ کودکانی که انتخابی برای رفتار خود ندارند و دیگران به جای آنها انتخاب می کنند خودکنترلی را یاد نمی گیرند، و از انتخاب های بد دیگران پیروی می کنند و درگیر تمسخر دیگران و برداشتن وسایل آنها می شوند و مسوولیت عواقب رفتارهای خود را بر عهده نمی گیرند؛ مهارت خود کنترلی به کودکان می آموزد رفتار درست این است که با دیگران با وجود تفاوت هایشان سازگار باشند.

ندا محمدی – کارشناس واحد سلامت رون مرکز بهداشت شهدای انقلاب